بی روی تو مژگان چه نگارد به سرانگشت

چشمی ست که باید به در آرد به سرانگشت

چون نی زتنگ مایگی درد به تنگیم

تا چند نفس ناله شمارد به سرانگشت

شادم که به زحمتکدهٔ عالم تدبیر

بی ناخنی ام عقده ندارد به سرانگشت

مشق خط بی پا و سرم سبحه شماری ست

کاش آبله ای نقطه گذارد به سرانگشت

در طبع جهان حرکت بی خواست خراشید

آن کیست که اندیشه گمارد به سرانگشت

از حاصل گل چیدن این باغ ندیدیم

جز ناخن فرسوده که دارد به سرانگشت

عمری ست که دررنگ چمن شور شکستی ست

کو غنچه که گل گوش شمارد به سرانگشت

از معنی زنهار من آگاه نگشتی

تا چند چو شمع آینه کارد به سرانگشت

تقلید محال است برد لذت تحقیق

نعمت چو زبان بر نگوارد به سرانگشت

ای بیکسی این بادیهٔ یأس ندارد

خاری که سر آبله خارد به سرانگشت

بیدل ز جهان محو شد آثار مروت

امروز به جز موکه گذارد به سرانگشت